Dat eten in de buurt is nogal een dingetje op de maandagavond. Er is weinig open... Wanneer Nick iets leuks heeft gevonden, dat op een kwartier rijden is, zijn we opgelucht. We kunnen er in het licht naar toe en net voor het donker weer terug zijn. Dat is wel zo fijn met al die onverlichte bergweggetjes hier. Na een bochtige route en veel onoverzichtelijke kruispunten, komen we - in de middle of nowhere - aan bij de bestemming. Dicht. Blijkbaar kloppen de openingstijden op internet niet meer. Dan zoeken we, met matig internet op die plek, naar een andere eetgelegenheid in de buurt. Nog eens 20 minuten rijden verder zitten er meerdere op een plek. Inmiddels is het ook zo laat, dat we niet meer spontaan kunnen meeëten bij ons logeeradres.

Eenmaal aangekomen in het dorpje is ook daar vrijwel alles gesloten! Het enige dat nog een beetje teken van leven vertoont, is een wat louche uitziende pastelaria... We gokken het er maar op. Eenmaal binnen lijkt het meer een soort buurthuis voor mensen met een alcoholprobleem. De dame achter de toonbank is echter allervriendelijkst en Anna raakt aan 'de klets' met een oude tandeloze man, die geniet van zijn wijntje. Hij praat honderduit in het Portugees en Anna kletst gezellig in het Nederlands terug. Hij gebaart dat 'ie Nick een sterke rustige man vindt en dat ik geluk heb. De dame achter de balie giert het uit van het lachen! Het is een gezellige rommel daar.

Na een kleine 20 minuten wachten, en nadat er door iemand anders nog even een vers brood aan de overkant is opgehaald, is onze bestelling klaar en krijgen we voor een kleine €10 een tas vol eten mee! We geven wat extra fooi en stappen al lachend weer in de auto op weg terug. Eenmaal in onze kamer openen we het folie van ons eten en kijken we elkaar blij aan: zo lekker hebben wij in dagen niet gegeten!